Kvifor snakkar ingen om Nordbygdo?

Laurdag stod eg på val-stand på Leirvik Torg. Det var lite trengsel framfor partibodene, og dei fleste som var der var nok gjengangarar eller folk som alt hadde bestemt seg, eller hadde allereie stemt.

Likevel kom eg inn i nokre interessante samtalar.

… men å få syngja litt

Eg har vore på valmøte på Sagvåg skule. Vel, ikkje valmøte, då elevane er for unge til å røysta, så heller eit møte der partia fekk seia litt om seg sjølv, og svara på spørsmål frå elevane. To minutt kvar fekk me til å snakka om partia, og det er jo ikkje så mykje for oss taletrengde, men langt nok til å få fram både nokre skilnader og likskapar, men så kort at det nok for mange kan ha vore meir forvirrande enn oppklårande. 

Eg les at Frp sin Reinert Svanberg vil at Stord skal vera ja-kommune. Han er ikkje den einaste som meiner dette. Eg er ja-mann på min hals, eg.

I Nord-Atlanteren er nokre riking-turistar 
på veg til Titanic i ubåt, 
for moro skuld, og forsvinn.
Pressa hentar krigstypar fram
og ryddar plass på toppen av nettsidene.
Stor leiteaksjon sett i gang.
Vener av dei ettersøkte vert intervjua
og livshistoriar fortalde.


Ved Middelhavet fyller dei opp gamle holkar 
med folk på flukt frå krig og elende 
for å søkja eit leveleg liv i Europa.
Born og kvinner vert låste inni lasteromma.
Dei vert avviste av kystvakta.
Båtane søkk. Menn hamnar i sjøen.

Born og kvinner druknar i hopetal
og vert til notisar mellom
annonsar for velværeprodukt
og nett-tv med nakne realitydeletakarar
og kjendisar som avslører nye partnarar
eller gladnyhende om born på veg
og kva namn ungen deira skal få

Ingen av dei drukna er namnlause
Dei hadde fått namn av foreldra 
og kjelenamn av venner 
og nokre hadde kjærestenamn
som vart kviskra i øyro deira
Og då dei vart fødde var dei
gjerne også gladnyhende
for dei to som skapte dei
eller enno ei bør til eit vanskeleg liv
Det får me aldri vita.