Eg hadde ikkje høyrt Torun Eriksen før. Namnet hadde eg fått med meg. Ikkje musikken. Det har eg gjort no. Det vert ikkje siste gongen.

Torun Eriksen med band var gjester på den tiande konserten til Stord Jazzklubb. Klubbleiar Olav Fjell ønskte velkommen med å fortelja om klubben sin suksess, 250 medlemer, mykje folk på konsertane, solid økonomisk støtte, alt vel – han kunne lagt til at klubben er velsigna med eit lyttande publikum. Dei er komne for å høyra musikk, og ikkje for å snakka med kvarandre. Takk og lov. Det er sjeldsynt vare på konsertstader der dei sel øl.

Den store salen på Grand hotell er langt frå intim. Her er ikkje eitt lys dempa, og eit nådelaust maikveldslys vert kasta inn frå høge glasvegger. Her skal alt fram i dagen. Det er krevjande både for musikarar og publikum. Her kan inkje skjulast i skuggar eller druknast i publikumsmas. 

Men dei tåler det. Både dei som sit rundt borda med kvart sitt saklege glas, og dei fire som står og sit med lyset i ryggen og intenst konsentrerte tilhøyrarar framføre seg. 

Torun Eriksen syng med total kontroll, same om ho kviskrar eller skrik. Ein stillferdig og intens songar, men også ei funky soulstemme som trør til når det trengst. Ho er vorten samanlikna med Joni Mitchell. Gjerne det. I alle fall i Joni sine jazzdagar. Det er nok med melodiane sine gangar og snirklingar, det er noko med fraseringa, og med tekstane og orda sin viktige funksjon. Orda ber meining som klangar og rytmar, men er også der som forteljingar og verkelege songtekstar. Ho syng songar, Torun Eriksen, ikkje låtar.

Joni Mitchell hadde basstrollmannen Jaco Pastorious med seg. Torun Eriksen har Kjetil Dalland. Ikkje noko dårlegare val det. Eg har kjent han sidan han gjekk på musikklinja her, og hadde den ugløymelege gleda av å få lov å spela nokre gonger saman med han, den gongen han var 17-18 og eit talent me alle visste kom til å nå så langt han berre ville. No er han eit kvart hundre år eldre, familiemann i Tromsø, musikalsk på høgde med kven som helst og bassist med Vamp, Mari Boine, Anneli Drecker etc etc – og sjølvsagt Torun Eriksen som han både skriv, arrangerer og produserer saman med.

Det var ei fryd å høyra Kjetil Dalland både som bassist i band, som solist og som einsam akompagnatør på ein liten barnebass, ein fenderkopi som fekk klang som både bass og el-gitar med Kjetil sitt elegante fingerspel. 

Tysnesingen Kjetil Dalland har flytta til Tromsø og stifta familie der, men jobbar over heile landet og langt utover landets grenser. Så er han då ein nærast grenselaus bassist.Han er også funky som få, denne stillfarne tysnesingen, og når han og den rytmesterke trommisen Andreas Bye slår til med dei mest medrivande groovane er det umogeleg å sitja stille på stolen, i alle fall for meg som er altfor lett påverkeleg, og eg tenkjer at det skulle vore eit forbod mot ikkje å dansa til slik musikk.

Sjølv seier Torun Eriksen seinare at ho gjerne vil ha eit dansegolv neste gong ho kjem, der skal me alle dansa ironisk disko ute av takt. Ikkje tale om. Det vert ikkje eit gram ironi i min dans, same kor ute av takt han kan bli. 

Ikkje alt var like dansbart, sjølvsagt. Noko var for lytting og tenkinga og minne og sorg. Den intenst vakre «Grand White Silk» dedikerte ho til minnet om Harry Herstad. Så fint. Så rett. Så rett heim i sinna til dei som sat der.

Den songen framførte ho saman med tangentspelar Jørn Øien. Du hendelse for ein musikar. Han òg.  Utsøkt komp. Oppsiktsvekkjande soli. Varmt og vart, rytmisk og humoristisk. Han beherskar heile fjøla.

Dei er teknisk tilsynelatande utan grenser desse musikarane. Difor treng dei heller ikkje visa det heile tida, dei veit at det er minst like viktig å leggja av som å leggja på. Dei veit at  musikk er pust og andedrett, det er både pausar og paukeslag. Ein enkelt tone kan stundom vera akurat nok. Verken meir eller mindre. Andre gongar skal ein pøsa på og herja i veg og ha det så moro som mogeleg. Sjølvsagt, kva var livet utan?

Eg heldt på å gløyma lyden. Den var krystallklår. Kvar tone kom gjennom. Jamvel denne tunghøyrde karen fekk med seg det aller meste. Strålande jobb av lydmann Svein Graff.

Oi, oi, oi, kor godt dette var. Torun Eriksen sa ho ville tilbake, viss jazzklubben vil ha henne. Sjølvsagt vil dei det. Skulle berre mangla. Då må det vera stuva fullt og danse golv og samstundes like store rom for å lytta og teia og berre la seg føra inn i desse vakre, musikalske landskapa.