Eg likar vinteridrett. Eller har likt. I alle fall betre enn no. Best har eg alltid likt skihopp. Så lenge eg han hugsa har dette vore min favorittidretten. Då eg var liten klypte eg ut bilete av skihopparar frå Haugesunds Avis og limte dei inni ei bok. Helmut Recknagel, Veiko Kankkonen, Airto Hyvärinen, Toralf Engan, Torgeir Brantzæg, Bjørn Wirkola og mange andre. Dei var så flotte der dei låg strake over skia. Først følgde eg renna på radio, så fekk me fjernsyn og eg fekk sjå dei sveva med armane på baklomma, skia samla og kroppen strak som ein strek, og nokre som framleis strekte armane fram.

Me hoppa sjølv òg, Moster er ikkje lagd for langrenn. Laga oss hoppbakke av samanpeakka snø i Dalen, der var det best, men også i bakken ved huset til onkel Mandius og tante Anna. Det var der eg hoppa på flunka nye ski, fått til jul, og fekk til eit så langt hopp at eg landa rett på ei grøft ved vegen (ho var dekka av snø) og knekte dei nye skia tvert av.

Pappa hadde hoppa 40 meter på vanlege ski då han var ung, fortalde han og eg trur ikkje han laug. For pappa laug aldri. Kor han hoppa veit eg ikkje, Kjøllefjord, Kifjord, Lebesby? Dei hadde hoppbakkar mange stader før.

Ein gong, då eg reiste i Den kulturelle skulesekken, var eg på ein skule med eigen hoppbakke. Heldiggrisar.
Men sjølv om eg prøver å få med meg alle hopprenn på fjernsyn, eg har aldri vore på eit hopprenn. Eg hadde ikkje ein gong vore i ein skikkeleg hoppbakke, før ein gong eg var på turné i Hedmark og budde på hotell i Hamar. Det skulle vera renn på Lillehammer den helga, men då var eg reist heim, så eg tenkte at kanskje hopparane var der og trente nokre dagar før.
Eg sette meg i bilen og køyrde til Lysgårdsbakkene på vona. Det var tomt på parkeringsplassen og endå tommare i bakken. Ikkje ein gong lysa var på. Eg gjekk likevel ut av bilen og bort mot inngangen til skibakken for å sjå den nesten mørklagte bakken på nærare hald. Då kom ein mann ut av skuggane og spurde kven eg var og kvifor eg var der? Han trudde vel eg var ein skurk.
Eg fortalde han om hoppinteressa mi og at eg aldri hadde vore i ein hoppbakke.
Kom med meg, sa han, og gjekk mot ei stor dør (slik eg huskar) som han låste opp og opna og sa at eg kunne gå inn. Det gjorde eg og mannen slo flaumlyset på. Heilt åleine med den store bakken framfor og over meg. Det var mektig. Eg kom nesten på gråten. For ein fin fyr den mannen var. For ein fin fyr!

Eit par år seinare kom eg til Vikersund på turné og køyrde opp til toppen av skiflygingsbakken. Eg trassa høgdeskrekken min og gjekk bort dit hopparane set utfor. Galningar. Det var ufatteleg bratt og utruleg langt ned. For meg var det tøft nok, berre å våga å sjå utover.

Eg tenkjer at eit skihopp er litt zen, viss du forstår, og viss du ikkje forstår så kan eg ikkje godt forklara det. Det har med å finna den totale og enkle fysiske/visuelle harmonien i eit kort avgrensa tidsrom, på ein måte, utan å tenkja på at du gjer det. Det perfekte skihoppet er så og seia ei umedviten handling, trur eg, det er rein «flow», som dei seier no til dags. Er du med?

Ingolf Mork, på sitt mest stilreine, er nok min favoritthoppar, når eg tenkjer meg om.
og sjølvsagt meisteren Noriaki Kasai.
Eg har møtt magne kjendisar i mitt liv, og aldri vore særleg star struck, men då eg for nokre år sidan var på veg til eit fly på Gardermoen og Noriaki Kasai kom rett i mot meg og passerte meg så nær at eg kunne rørt ved han, då mista eg nesten pusten.

Dette har eg tenkt på i helga. Den norske hoppsporten ligg med riven drakt og brekte ski og har rota seg inn i den eine naudløgna etter den andre. Dei har juksa seg til topps. Og Anders Jacobsen har sikkert rett i at alle land må tøya grensene for å kunna vinna med dagens reglement. Men Noreg har gått over grensa og har blitt avslørt. Eg synest det er tragisk, beint fram.